Als ik naar buiten kijk, zie ik ons erf. Een siertuin waar nog veel aan moet gebeuren. Het is nu een en al onkruid en woekerende planten en dat staat mij niet aan. Daarachter de moestuin waar ook elk jaar veel werk verzet wordt. Daar voorbij kan ik nog verder kijken tot aan de haag van de buren. Het is koud, alles is berijpt en de zon schijnt er prachtig op.

Ik kan me druk gaan maken over al het werk wat ligt te wachten. Hoe ik het hele voorjaar en de hele zomer bezig ga zijn en het uiteindelijk, net als alle voorgaande jaren, wel zal gaan verliezen van de akkerwinde en andere onkruiden. Dat ik gewoon veel te druk ben met al dat werk naast mijn baan. En als kers op de taart, kan ik ook nog denken “wat men er wel van zal denken, als alles weer overwoekerd is”.

Maar dat is niet wat er gebeurt op dit moment. Ik voel me verbonden met dit stukje aarde. Weet dat ik een ben met alles wat hier is. En dat alles doet wat het moet doen. Groeien, bloeien, ook al is dat niet altijd wat ik wil. Met vlinders en bijen en vogels. En dat is dan weer wel wat ik wil. Het doet wat het doen moet. Net zoals alles in mijn leven doet wat het doen moet. En ook dat is niet altijd wat ik zou willen. Daar ga ik nou eenmaal niet over.

Weten dat ik daar niet over ga, geeft mij rust. En vrijheid. Het doet wat het doen moet, dus wat zal ik me daar dan druk over maken.

(foto: Peter Geritz)