We leven in een rare tijd. Recent is zelfs een avondklok ingegaan met de bedoeling de verspreiding van het corona-virus tegen te gaan. Ondertussen is er een steeds sterkere polarisatie gaande, van mensen die het nodig vinden en mensen die het allemaal onzin vinden en zich inzetten om de maatregelen ongedaan te maken.
Maar wat ik nou zo interessant vind, is hoe die tegengestelde opvattingen tot stand komen. Aan het virus ligt het niet, dat is voor iedereen hetzelfde. Aan de maatregelen op zichzelf ligt het ook niet, die zijn ook voor iedereen gelijk. Ook ligt het niet aan het aantal zieken, het is niet zo dat de ene persoon lege bedden op de IC ziet waar de andere daar mensen ziet liggen aan de beademing.
Er moet dus iets gebeuren in de hoofden van de mensen. Waardoor ze een bepaalde opvatting hebben waar ze vervolgens heilig in lijken te geloven. Als je bang bent om ernstig ziek te worden en misschien zelfs dood te gaan, vind je mogelijk dat de maatregelen niet streng genoeg kunnen zijn en iedereen die zich er niet aan houdt asociaal. Als je, al dan niet bewust, geschokt bent dat het leven niet maakbaar blijkt, maar wij mensen en onze samenleving heel kwetsbaar zijn, dan kun je misschien niet eens accepteren dat dit gebeurt. En als je iets niet kunt geloven, zul je alles doen om datgene wat jouw overtuiging ondermijnt, onderuit te halen en als onzin af te doen. Waarbij degene die het beweert een leugenaar is.
En ik? In mijn hoofd gebeurt er ook van alles. Ik vind het niet leuk dat ik al tien maanden thuis werk. Ik had niet gedacht dat ik zelfs de smerige koffie op kantoor kon gaan missen. Dat ik uit kan zien naar anderhalf uur enkele reis om mijn collega’s weer te zien. Maar het is zoals het is. Ik weet niet of de maatregelen proportioneel zijn of niet. Ik weet ook niet hoe we hier weer uit gaan komen. En af en toe kan het me naar de keel grijpen. Dan heb ik een gedachte over hoe naar dit allemaal is. Maar ik weet dat die gedachte en het gevoel dat het oproept, vanzelf weer voorbij gaat. Zoals elke gedachte, en daarmee elk gevoel, vanzelf weer voorbij drijft.
