Ik las gisteren in de krant, voorafgaand aan de sneeuw en vorst van vandaag en de komende dagen, over klimaatrouw. De droge, hete zomers zijn best leuk, de stijging van de zeespiegel is abstract, maar de sneeuw- en ijsloze winters van de laatste jaren zouden een gevoel van verlies brengen.
Wat gebeurt hier? Ik herken er wel iets in. Blijkbaar heb ik een bepaalde verwachting van de winter, hoe een winter er uit hoort te zien. En daar hoort een periode van vorst en sneeuw bij. En als de winter alleen maar grijs weer en regen brengt, dan komt de realiteit niet met mijn verwachtingen overeen en ben ik teleurgesteld.
Dit komt veel vaker voor. Je verwacht een complimentje van je partner voor je nieuwe kapsel waarvan je zelf vind dat het je veel beter staat, maar hij ziet het niet eens. Je verwacht een bedankje dat het tuinhek weer goed sluit, maar ze gaat er doorheen zonder iets op te merken. En je wilt er niet om vragen, het had spontaan gemoeten.
Maar wat is een verwachting nou eigenlijk? Alleen maar een gedachtenconstructie van hoe het zou moeten zijn. Hoe je wilt dat het zal gaan. Op basis van hoe jij vindt dat het hoort. Of op basis van je eerdere ervaringen. Je had iets bedacht en de werkelijkheid blijkt anders. Dat is alles.
Dat doorzien geeft lucht. Daarmee hoef je nog steeds niet blij te zijn met klimaatverandering, maar rouwen over een winter zonder sneeuw is dan niet meer nodig.
(foto: Peter Geritz)
