“Hoe gaat het met je?” vroeg mijn man. Ik haalde mijn schouders op. En zei dat ik niet zo’n zin heb in mijn leven. Niet dat het voorbij moet zijn, maar het is zo saai. Elke dag hetzelfde, thuis werken, nergens heen kunnen.
Niet dat ik nou van die spannende dingen wil, maar gewoon rondslenteren over een kwekerij, plantjes uitzoeken en een kop koffie drinken. In mijn eigen tempo en niet weer na een half uur plaats maken voor de volgende klant. Dat dus.
Het fijne is dat ik er niks aan hoef te doen. Ik hoef geen afleiding te zoeken, iets te ondernemen. Gewoon doorgaan met waar ik mee bezig ben, in het besef dat het vanzelf weer voorbij gaat. Zoals elke stemming, elke gedachte, voorbij gaat. Als wolken die langs drijven. En dan is er weer een nieuwe gedachte, een nieuw gevoel.
(foto: Charles Deluvio)
